Vlechten (deel 2)

8 mei 2016 door zomaareentuin 13 reacties

Misschien keek ik heel moeilijk of zag ik er erg vermoeid uit. Of misschien ziet werk in de tuin er voor veel mensen altijd zwaar uit. Want vrijwel iedere buur of toevallige voorbijganger die me de afgelopen twee dagen bezig zag, gaf als commentaar “Wat een werk!”of “Dat ziet er moelijk uit”.

Maar iedereen die me aansprak vond het mooi, dus de rijdende rechter is vooralsnog niet nodig. Hier geen burenruzie.

Nu viel het vlechten zelf wel mee qua werk, maar met alle bijkomende werkzaamheden was het inderdaad een aardige klus. Maar wel erg leuk werk. En, eerlijk is eerlijk, heel erg ingewikkeld is het vlechten ook niet.

Voor het maken van een hek of schutting zijn prima handleidingen te vinden, zoals hier en hier. Wel zijn er een aantal zaken om rekening mee te houden:

• Zet de palen echt diep genoeg. Er komt aardig wat kracht op te staan, tijdens en na het vlechten. Voor het hek heb ik ze 60 cm diep gezet, voor de schutting 80 cm. De wilgenpalen heb ik in voorgeboorde gaten gezet en voorzichtig iets vastgeslagen. Dit om te voorkomen dat ze zouden beschadigen. De kastanjepalen zijn niet voorgeboord, maar volledig ingeslagen met een holle paalhamer.
• Zet de palen op 60 cm is afstand van elkaar. Verder uit elkaar maakt het geheel zwakker en dichterbij het vlechten moeilijker.

De pootstokken (wilgenpalen) lopen al mooi uit!

• Een wilgenteen verloopt qua dikte, variërend van 3 tot 5 cm aan de onderkant naar 1 tot 2 cm aan de bovenkant. Wissel tijdens het vlechten regelmatig de richting van de tenen, zodat niet alle dikke stukken aan één kant komen te zitten. Dat maakt het geheel scheef.
• Knip tenen pas na afloop op de gewenste lengte of laat in ieder geval genoeg lengte uitsteken. Knip je elke teen na het vlechten gelijk op lengte dan verlies je de mogelijkheid om iets te corrigeren of door te vlechten.

De hoek om

• Om een stevig geheel te maken, is het goed om regelmatig een teen om de eindpaal heen te buigen en terug te steken. Let hierbij dat je de teen om de lengteas draait om te voorkomen dat ie scheurt. Ik heb dit bij de hekken niet gedaan, omdat de eindpalen stevig genoeg staan en niet schuin geduwd werden.
• Net als met het leggen van laminaat, kan je ervoor kiezen alle takken bij de zelfde paal te laten overlappen of om dit te laten verspringen. Net wat je mooier vind. Ik heb het waar mogelijk laten verspringen. De enige plek waar dit niet ging, was de hoek in het ene hek. Omdat de hoek stomp is, kon ik de tenen aan de binnenkant niet door laten lopen en moest ik ze rechtdoor steken. De tenen zouden anders te ver naar binnen en dus van de paal af komen.
  

  Vastzetten bovenste wilgentenen

• De bovenste tenen kunnen met spijkers worden vastgezet. Neem dan wel RVS-spijkers, anders roesten ze weg. Ik heb dit bij de hekken niet gedaan. De bovenste tenen in het hek met de wilgen palen hoefden niet vastgezet te worden. Omdat de palen aan de bovenkant zo’n 20 cm uitsteken kunnen de tenen er niet afglijden en blijven stevig zitten. Bij het hek met de kastanjepalen lopen de tenen tot de bovenkant van de palen door en kunnen ze er wel afschieten. Zeker als er een  verdwaalde voetbal tegen aan komt.
  Ik had toevallig vorige week in een tijdschrift een voorbeeld gezien waarbij de bovenste tenen werden vastgezet door enkele tenen eromheen te vlechten. Een mooi effect, dus maar gelijk geprobeerd. Het zit inderdaad goed stevig, zeker als de tenen straks opgedroogd en hard zijn geworden.

Een andere klus was het vernieuwen van de takkenril. Ik las onlangs namelijk het advies om onderop een takkenril wat grote takken of kleine stammetjes neer te leggen zodat er wat grotere openingen ontstaan. Dit zou de toegankelijkheid voor kikkers, padden en andere kleine dieren vergroten. Klonk logisch en hout genoeg nu, dus maar gelijk gedaan.

Stammetjes onder op de takkenril. Genoeg plek voor klein grut.

Verder heb ik afwisselend lagen gemaakt van dikke en dunne takken en er halverwege nog wat stammetjes dwars in gelegd. Zo zijn er ook in de ril wat meer openingen ontstaan, waar de mussen en mezen makkelijker tussen kunnen.

Lagen dunne en dikke takken

Het eindresultaat. Er is nog wat ruimte voor extra takken bovenop.

Het weghalen van de oude takken kon op weinig goedkeuring rekenen van de aanwezige slakkenpopulatie. De hoeveelheid slakken die eruit kwam viel nog alles mee en, geheel tegen de verwachting in, waren er nagenoeg geen naaktslakken aanwezig. De hele stapel telde er slechts twee. Blijkbaar houden deze zich elders in de tuin op.

De takkenril is er natuurlijk niet om huisvesting voor slakken te bieden. Hij is er om voedsel te bieden aan vogels en voedsel- en schuilgelegenheid voor kleine dieren. Amfibieën en reptielen kunnen er zelfs in overwinteren. Ook paddenstoelen en schimmels vinden er een uitstekend onderkomen en heel veel insecten maken gebruik van de beschermde plekjes in de takkenril om te schuilen. En ja, dan dus ook slakken.

En, hoewel de vogels de ril regelmatig afspeuren naar voedsel, is het toch fijn om te zien dat een andere functie het ook goed doet. Toen het oude hout was weggehaald zat ie daar,  weggekropen in een hoekje; een jonge bruine kikker. De vernieuwde takkenril was nog maar net klaar of hij wist te ontsnappen uit zijn tijdelijk onderkomen en, het moest blijkbaar zo zijn, verdween direct door één van de nieuwe openingen aan de onderkant de takkenril in. 

Het oude hout van de ril en het restant van de wilgentenen was bestemd voor de versnipperaar. Ik heb even overwogen om er eentje aan te schaffen, maar heb normaal te weinig snoeihout om er goed gebruik van te kunnen maken. Dus een huurexemplaar in huis gehaald.

“De houtversnipperaar kan moeiteloos uw snoeiafval tot maximaal 4 cm versnipperen.” Nou, echt niet! Wat een @$%&# apparaat was dit. Om de paar takken liep het geheel vast en moest ik de messen vrij maken om verder te kunnen. Gelukkig was ie elektrisch, dus kon dat veilig met de stekker eruit. De buren durfden blijkbaar niets te zeggen, maar ik werd toch wel raar aangekeken met één arm tot mijn schouder in een versnipperaar 🙂

En dan het resultaat; erg grof, zelfs na meerdere keren door de machine halen. Te grof om in de siertuin te gebruiken, maar prima om de grond te mulchen die bloot was komen te liggen na het rooien van de struiken.

Na de zoveelste vastloper heb ik het opgegeven. De stroken waren voorzien van mulch, dus meer snippers niet nodig. De resterende tenen heb een plek gekregen als hekwerk om spelende kinderen in de zandbak en uit de planten te houden. Het restant van het fijnere spul ligt als pseudo-composthoop achterin de tuin.